Anekdote-time.

Er schijnen nogal wat Finnen -zo ongeveer de helft van de bevolking- behept te zijn met een pinaattikeittocomplex, een aandoening die enigszins vergelijkbaar is met de hier ook bekende spruitjesallergie. De kwaal ontwikkelt zich vaak op al op jonge leeftijd en hoewel niet ongeneeslijk is ze nauwelijks vatbaar voor therapie in welke vorm dan ook, of het nou groepstherapie, kleurenterapie of klankschaaltherapie is en praten erover schijnt het complex alleen meer te verergeren. Waarom zo vroeg al?
Voor wie horen en zien wil, is al jaren duidelijk dat het onderwijs daar de schuld van is. Want wat krijg je als je als Fins kind dat over moet blijven op school -en dat moet bijna ieder Fins kind want nagenoeg alle Finse kinderen wónen vér van school- dan krijg of kreeg je haast onvermijdelijk met ijzeren regelmaat een bord, kom of kop weliswaar budgetvriendelijke maar desastreus-kindonvriendelijke pinaattikeitto voorgeschoteld, ofwel - ik leef me nu even in in een Fins kind uit vroegere tijden- een dikke smaakloze melkbechamelbrei met verdwaalde niet nader te indentificeren stukjes groen en zwarte (peper) spikkels, gruwelijk toch?...dan is de basis waarop zo'n aandoening welig kan tieren wel gelegd en een kindertelefoon was er nog niet.

Is iedere pinaattikeittofoob dan voor het leven verdoemd. Nee, zeker niet. Ter bemoediging haal ik hier een Finse zich in het buitenland gevestigde hebbende vrouw aan (niet dat dat iets met spinazie van doen had) die daar een groentetuintje opstartte en met veel succes haar -niet alleen maar hoor- eigen spinazie kweekte. Ook zij had op zo'n pinaattikeittoschool gezeten met alle gevolgen van dien. Toen zij echt niet meer wist wat met haar overgulle  spinazieoogst aan te vangen, trok zij haar stoute schoenen aan en was het moment daar om de confrontatie met het haar nog steeds achtervolgende pinnaattikeittotrauma aan te gaan. Welnu, ze is er van genezen, er ging een hemel voor haar open. Met haar inmiddels toegenomen jaren, haar volgroeide smaakpapillen en een open geest bleek die vermaledijde pinaattikeitto gemetamorfoseerd te zijn tot een fluweelzachte sterwaardige authentieke entreé, goed genoeg voor een koning en koningin, president of presidente. .

Uit deze "bekering" of omslag is een leerzame les te trekken. Dring iemand, een mens, een kind, een partner, een gast niet iets op waar hij of zij wat kennis, ervaring, ontwikkeling en smaak betreft nog niet aan toe is, want dat creëert alleen maar culinaire "me too's" en staan we op den duur alleen nog maar voor Jan met de korte naam te koken en dat is het laatste wat een gepassioneerd hobbykok in hart en nieren wil.